Print

[Nicolai]

Met een van pijn vertrokken gezicht kwam Nicolai de wachtkamer uit. Amai, dit was de reden dat hij zo weinig naar de tandarts ging (de laatste keer was anderhalf jaar geleden). Hij had nu ook niet willen gaan, maar Simon had hem gedwongen. Dus was hij toch maar gegaan. Maar oh wat had hij een spijt: 3 gaatjes had hij!
"Je moet echt beter poetsen Nicolai," zei Tante.
"Jaja," mompelde hij. Hij had het al zo vaak gehoord.
Toen hij weer in de wachtkamer kwam, zaten Walter en Kaatje nog steeds te wachten. "Sterkte," zei hij tegen Walter, die na hem aan de beurt was.

[Morana]

Elisa had een heerlijke massage van Fien achter de rug en tot haar verrassing had ze zelfs een pannetje soep gemaakt. Nadat ze er heerlijk van had genoten ging ze samen met haar zus nog even voor haar dagelijkse wandelingetje. Dat zou altijd blijven doorgaan, weer of geen weer. Of hoe ze het nu grappend onder de huidige omstandigheden noemden: weerwolven of geen weerwolven. Het onbehaaglijke gevoel dat Elisa in de ochtend had gehad bij het kijken naar haar zus was weggetrokken. Lekker gedachteloos haar haren laten uitwaaien in de wind, dat was nu het enige wat door haar hoofd ging. Ja, ze liep inderdaad weer eens zonder muts. Geertrui glimlachte naar haar zus. Natuurlijk had zij zich wel goed aangekleed, maar vandaag was het gelukkig niet zo'n koude herfstdag als eerder deze week. Het laatste stukje naar huis nam ook zij haar muts af om zich even lekker te laten uitwaaien.
Opeens rende Kaatje de hoek om: "Heelp!!! Iemand, mijn katten!" Van schrik liet Geertrui haar muts vallen in de modder en spoedde zich achter Elisa aan die Kaatje al direct was gevolgd. "Hier.. ," Kaatje leidde hen naar haar huiskamer, waar ongeveer acht kattenlijkjes lagen en de overgebleven katten vreemd kronkelden over de vloer. "Och arme...," Elisa gaf Kaatje een knuffel. "Het spijt me zo voor je. Hoe is het gebeurd?"
"Het lijkt.. het lijkt of ze vergiftigd zijn..," hulpeloos keek Kaatje hen aan. "Wie doet nou zoiets? " Met grote ogen keek ze de oude dames aan. Het viel Geertrui als eerste op dat Kaatje zelf ook een beetje bleek zag en vlak daarna braakte Kaatje plotseling. Het kon natuurlijk komen door de spanning en de al overleden katten, maar hier was meer aan de hand. Ook Elisa raakte in paniek en rende de straat op. "Help, Kaatje heeft hulp nodig, ze is waarschijnlijk vergiftigd.." Maar een dokter was niet in de buurt en het gif werkte snel.

Die nacht droomde voor de verandering eens Geertrui heel vreemd. Niet in zoveel detail als Elisa dat altijd had gedaan, maar ze droomde van een wolf die zichzelf bij de staart opvrat. Wat dat betekenen had en òf het wel iets te betekenen had..? De volgende dag werden in ieder geval Marieke en Theodorus dood gevonden. Opa en kleindochter in één nacht. Dit waren twee moorden die Elisa en Geertrui het meest zouden bij blijven. Hun goede vriend en zijn kleindochter gestorven, hun ochtendwandeling langs zijn huis zou nooit meer hetzelfde zijn.

====
Jullie lynchten Kaatje, zij was wijze burger
In de nacht stierf Theodorus, hij was beschermengel
Marieke stierf inactief, zij was weerwolf

[Fien]

Het was vroeg in de morgen. Fien was op zoek naar paddestoelen in het bos, om weer een soep te maken voor wie dan ook.
Koken was het enige wat haar afleiding gaf als ze zich niet goed voelde. En aangezien er weer van alles was gebeurd de afgelopen nacht, moest ze zo snel mogelijk iets om handen hebben. Verschrikkelijk...de dood van haar goede vriend, Theodorus. Een paar dagen geleden danste hij nog de Macarena op zijn manier en nu..Fien snikte. Ze liet haar mandje met paddestoelen vallen en begroef haar hoofd in haar gezicht.
De dood van Theodorus had haar aangeslagen, nog meer dan alle andere doden en verdwijningen. Theo was speciaal.
Ze zou voor hem ook iets doen, als symbool. Voor zijn graf straks. Het troostte haar, dat ze nog iets kon doen voor hem. Ze wist dat hij het zou zien waar hij ook zou zijn. Of was dat maar schrale troost. Ze geloofde in de natuur. In Moeder Natuur.

"Fien!"
Ze schrok en droogde haar tranen.
"Nicolai.." Zei ze zachtjes.
"Gaat het Fien?"
Ze schudde haar hoofd. "Niet echt maar ja, wat moet je. We moeten doorgaan he."
Nicolai bukte en raapte de paddestoelen bij elkaar en stopte ze in het mandje die hij oppakte.
"Ja meid, het is weer verschrikkelijk wat er is gebeurd."
Samen liepen ze verder, Nicolai hielp Fien mee met het plukken van paddestoelen. "Is deze goed?"
"Nee, laat die maar staan. Die zijn niet zo geschikt om een soep van te maken."
Fien vond het fijn dat Nicolai bij haar was. Ze voelde zich veilig.
"Kijk, deze lijkt echt op zo'n smurfenhuis." Nicolai wees naar een grote gele zwam.
Ze moesten allebei lachen.

[Walter]

Walter was zwaar aangedaan door de dood van Theodorus. Nog maar even geleden had die man in zijn loods zijn 73ste verjaardag gevierd. En nu was hij er niet meer. Walter zuchtte en draaide zich om, waardoor hij zicht had op die prachtige muur van zijn slaapkamer. Hij lag al de hele dag in zijn bed. Niks te doen, alleen maar denken. Maar even later werd het hem te veel. Hij kon het denken niet meer aan. Hij moest iets te doen hebben, zodat hij niet meer moest nadenken. Hij stapte uit zijn bed, kleedde zich aan en wandelde naar buiten. Hij had geen idee naar waar hij zou gaan; dat deed er ook niet toe. Dus liep hij een willekeurige richting in, en dacht niks.
Nicolai

[Tante]

De gehele dag had het kinderliedje in haar hoofd rondgespookt. 'Kaatje ben je boven?' Blegh!! Zelfs tijdens haar werk kon ze er maar niet vanaf komen. Hoe hard ze de muziek, die ze altijd via haar oortjes luisterde als het een rustige dag was bij de tandarts, ook zette met de meest grove, harde en opzwepende muziek, het hielp niet. Daarbij werd ze ook nog eens afgeleid door een telefoontje wat ze had gehad van Walter. "Nicolai, we moeten er iets tegen doen!" had hij gezegd. Ook had hij gevraagd of Tante zo snel mogelijk contact op wilde nemen met Fien, omdat deze belangrijke informatie voor haar zou hebben over de dood van hun goeie vriend Theodorus. "We moeten er achter komen wat er met Theo gebeurd is" zei Fien toen Tante haar belde. "Natuurlijk kennen we de berichten zoals deze de ronde doen in Wakkerdam maar het is gewoon niet pluis!" Tante en Fien spraken af om vanavond samen te komen. Fien zou Walter inlichten, die namelijk ook zo zijn bedenkingen had bij de gebeurtenissen van de afgelopen dagen.

[Nicolai]

Nicolai liep het bos in. Hij wilde even zijn hoofd leeg maken na het gruwelijke bericht van de dood van wederom 3 dorpsgenoten, en hij vond dat een wandeling in het bos hem altijd het beste hielp. Hij snapte echt niet wat er gaande was; wat was in hemelsnaam in de Wakkerdammers gevaren?!
Hij dacht terug aan enkele dagen geleden. Toen hadden ze nog een mooi feest voor Theodorus gegeven in Walter's loods en nu was Theodorus er niet meer.
Hij masseerde zijn slapen. Plotseling hoorde hij een geluid en hij stopte abrupt.
"Wie is daar?" vroeg hij achterdochtig.
Maar gelukkig was het Fien. Ze was paddestoelen aan het plukken en had haar mandje laten vallen.
"Ik help je wel," bood Nicolai aan.
Samen raapten ze de paddestoelen van de bosgrond.
"Sorry hoor, ik ben zo van slag," zei Fien.
"Je bent niet de enige," antwoordde Nicolai. "Zeg, wil je deze paddestoel ook hebben?"
"Nee die is giftig."
"Oh."

Samen liepen ze verder in een comfortabel stilzwijgen.
Nicolai probeerde de sfeer wat minder zwaar te maken en wees Fien op een kabouterhuisjes-achtige paddestoel, waardoor Fien moest lachen.
"Ik vind dat we bij elkaar moeten komen vanavond," zei Nicolai toen ze bijna weer in het dorp waren. "Het moet nu maar eens afgelopen zijn met al die doden."
"Wat kunnen we eraan doen dan?"
"Ik stel dat we een burgerwacht instellen die de straten kan patrouilleren, maar laten we daar vanavond met elkaar over overleggen. Wellicht hebben anderen nog andere ideeen. Vertel jij het ook tegen iedereen die je tegenkomt? Vanavond half 8 in het cafe."
Fien knikte en ze namen afscheid van elkaar. "Niet vergeten he, vanavond half 8 in het cafe," riep Nicolai Fien nog na. Fien stak haar hand op ten teken dat ze het gehoord had.

[Tante]

De gehele dag had het kinderliedje in haar hoofd rondgespookt. 'Kaatje ben je boven?' Blegh!! Zelfs tijdens haar werk kon ze er maar niet vanaf komen. Hoe hard ze de muziek, die ze altijd via haar oortjes luisterde als het een rustige dag was bij de tandarts, ook zette met de meest grove, harde en opzwepende muziek, het hielp niet. Daarbij werd ze ook nog eens afgeleid door een telefoontje wat ze had gehad van Walter. "Nicolai, we moeten er iets tegen doen!" had hij gezegd. Ook had hij gevraagd of Tante zo snel mogelijk contact op wilde nemen met Fien, omdat deze belangrijke informatie voor haar zou hebben over de dood van hun goeie vriend Theodorus. "We moeten er achter komen wat er met Theo gebeurd is" zei Fien toen Tante haar belde. "Natuurlijk kennen we de berichten zoals deze de ronde doen in Wakkerdam maar het is gewoon niet pluis!" Tante en Fien spraken af om vanavond samen te komen. Fien zou Walter inlichten, die namelijk ook zo zijn bedenkingen had bij de gebeurtenissen van de afgelopen dagen.

[Morana]

"Zeg, wil je deze paddestoel ook hebben?"
"Nee, die is giftig," antwoorde Fien. Ze had niet door dat Nicolai achter haar rug om de paddestoel toch mee pakte.

Half acht in het café. Het woord verspreidde zich door het dorp en ook Elisa en Geertrui gingen er naar toe. Fien had haar paddestoelensoepje meegenomen om uit te delen aan de dorpsbewoners. "Geef maar hier," bood Nicolai vriendelijk aan. Hij nam de pan soep van haar over en schepte het in de soepkommen die hij al had klaargezet. "Tante, Geertrui? Als jullie even willen helpen uitdelen?"
Elisa, Fien en Walter dachten er niets speciaals van en met een glimlach namen ze de soepkommen aan die voor hen werden neergezet. De eerste die zich wat draaierig begon te voelen was de oude Elisa. Ze pakte de hand van Geertrui vast en zei dat ze zich niet zo goed voelde. Die reageerde niet zo zorgzaam als anders, maar luisterde geinteresseerd naar de toespraak van Nicolai. Zijn woorden kwamen niet meer goed over in het hoofd van Elisa, ze kon zich er niet op concentreren. Wat zei hij nu? Transformeren ... gevaar geweken ... eindelijk van ons Het waren maar een paar woorden die tot Elisa doordrongen, maar genoeg om te weten dat het goed fout zat. Toen ze even erna bewiging onder haar hand voelde en een vacht voelde groeien op de arm van haar zuster, wist ze zeker dat het mis was. Maar ze kon er niets tegen doen. De soep had haar verlamd en langzaam voelde ze zich wegzakken. Vanaf de eerste dag dat ze de oude burgemeester dood hadden gevonden, had ze al iets vreemds aan Geertje gemerkt, maar ze had het nooit aan zichzelf willen toegeven en nu was het te laat. Langzaam kwamen de drie wolven op hun drie hulpeloze slachtoffers af en genoten van een feestmaal.

====
Walter werd gelynched, hij was burger
De slechtjes Tante (weerwolf) en Nicolai (Sjamaan) winnen en peuzelen nog heerlijk onze priester Fien op.